Powiada się, że tym, czego poszukujemy, jest sens życia. Otóż nie sądzę, żebyśmy szukali właśnie tego. Myślę, że tym, o co nam chodzi, jest doświadczanie życia jako takiego.

Joseph Campbell

Psychologia zorientowana na proces docenia doświadczenie. Tak, jak mówi się, że jeden obraz zastępuje wiele słów, tak doświadczenie potrafi często wywrzeć na kimś silniejszy, bardziej znaczący i trwały wpływ, niż kilka ważnych rozmów. Nie znaczy to oczywiście, że rozmowy są niepotrzebne. Raczej, że dobrze zachować równowagę czy odpowiedni balans pomiędzy teorią i praktyką.

W kontakcie terapeutycznym wzajemny rezonans zachodzi poprzez całość spostrzeżeń, odczuć, doznań, wrażeń werbalnych i pozawerbalnych, rzeczy dzieją się w bezpośrednim doświadczeniu. Może warto przypomnieć, jak doświadczenie w kontekście terapeutycznym opisuje Carl R. Rogers „Doświadczenie (experiencing) jest procesem obejmującym to wszystko, co się dzieje w obrębie organizmu i co jest dostępne dla świadomości. W terapii jednak ten termin ma specjalne znaczenie, określane zwykle jako „doświadczanie pełne“, czy też „przeżywanie całym sobą (experiencing fully)“

Gdy osoba posiada dostęp do doświadczenia, może je oglądać, mieć stosunek. Ono przestaje zalewać, czyli mieć osobę, to ona  zaczyna je posiadać, odzyskuje sprawczość. Często dzieje się to na zasadzie wglądu (czyli fragmentu wiedzy odkrytej, nie nabytej). Wglądy mają moc przemiany świadomości poprzez jej rozszerzenie, doznaje się ich i pozostają w osobie od razu, w sposób naturalny, nie są czymś, co trzeba przyswoić i zapamiętać. A więc to, co jest (z tym, że mało lub w ogólne nieświadome), zostaje rozpoznane, przyjęte i uznane lub odrzucone. Można odnieść wrażenie, że w trakcie terapii najtrafniejsze są te (zamierzone lub nie) interwencje terapeutyczne, które odciętym wymiarom życia psychicznego nadają realny wymiar. Praca terapeutyczna za każdym razem zmierza właśnie w tym kierunku – aby to, co odcięte, stało się znowu dostępne na drodze żywego doświadczenia.