Nielokalnosć to zjawisko, gdzie cząsteczki w jednej części wszechświata mają wpływ na cząsteczki w innej części w tym samym czasie, nawet jeśli komunikacja między nimi jest niemożliwa z fizycznego i chronologicznego punktu widzenia. Obrazuje to zjawisko eksperyment ze spinami: elektrony mają pewną własność kwantową, zwaną spinem. Pomiar spinu może dać tylko dwa wyniki: albo +1/2, albo -1/2. Zgodnie z mechaniką kwantową elektrony, które kiedyś ze sobą oddziaływały, nie mogą mieć takiego samego spinu. Jeśli zatem w eksperymencie w wyniku pomiaru okaże się, że jeden elektron ma spin +1/2, to drugi musi mieć spin -1/2. I teraz wyobraźmy sobie, że jakiś atom emituje dwa elektrony. I, że podróżują one w przeciwnych kierunkach i po pewnym czasie jeden z nich dociera do Nowego Jorku, a drugi do Tokio. Gdy zmierzymy spin elektronu w Nowym Jorku i okaże się,  że wynosi on na przykład +1/2, natychmiast zyskujemy przekonanie, że elektron w Tokio ma spin – 1/2. Ale skoro przed wykonaniem pomiaru w Nowym Jorku żaden z dwu elektronów nie miał określonego spinu, skąd elektron w Tokio – w tym samym momencie – wiedział, jaki ma mieć spin?

Lokalność to zjawisko oddziaływania na siebie cząsteczek w sposób wytłumaczlny na zasadach fizyki. 

W psychologii procesu lokalność odnosi się min. do poziomu snów i do pracy sygnałowej. Czyli na przykład możemy określić jakiego rodzaju sygnał wysłany przez jedną osobę spowodował reakcję drugiej osoby. Natomiast nielokalność jest bardziej związana z poziomem poczuć, może być też związana z oddziaływaniem pola.