Dwie myśli Junga dobrze obrazują zjawisko: projekcja to „umieszczenie subiektywnego procesu na przedmiocie” oraz „projekcji nigdy się nie dokonuje, ona się dzieje”. Jest to widzenie u innych ludzi tego, czego nie widzimy u siebie. Oprócz projekcji na ludzi, może ona jeszcze dziać się w postaci symbolicznej – poprzez sny, fantazje, przedmioty, itd. Odszczepione części psychiki ukazują się osobie, co powoduje różnego rodzaju następstwa: gdy osobowość jest dostatecznie spójna, wtedy treści projekcyjne można integrować, czynić świadomymi i poszerzać tożsamość, co prowadzi do rozwoju, postępuje proces indywiduacji, jak powiedziałby Jung. Natomiast, kiedy psychika nie jest dostatecznie spójna, a treści projekcyjne są silne, może dojść do zalania nimi świadomości.