Był kiedyś pewien bardzo surowy klasztor. Po złożeniu ślubów milczenia, nikomu nie wolno było rozmawiać. Był jednakże wyjątek od tej reguły – co dziesięć lat osobom, które poddały się próbie, wolno było wypowiedzieć dwa słowa. Po spędzeniu swych pierwszych dziesięciu lat w tym klasztorze pewien człowiek poszedł do głównego mnich.

„Minęło dziesięć lat – powiedział główny mnich – jakie są te dwa słowa, które pragnąłbyś wypowiedzieć?”

„Łóżko… twarde…” – odpowiedział zapytany.

„Rozumiem” – odparł główny mnich.

Dziesięć lat później ten sam człowiek przyszedł ponownie.

„Minęło kolejnych dziesięć lat – powiedział główny mnich – jakie są więc te dwa słowa, które chciałbyś wypowiedzieć tym razem?”

„Jedzenie… śmierdzi…” – odpowiedział zapytany.

„Rozumiem” – odparł główny mnich.

Minęło kolejne dziesięć lat i ci dwaj znowu się spotkali.

„Jakie są teraz twoje dwa słowa, po tych dziesięciu latach?”

„Ja… rezygnuję!” – powiedział człowiek poddany próbie.

„Wiem dlaczego – odparł główny mnich – ty ciągle tylko narzekasz”.