Sytuacja choroby, szczególnie poważnej i przewlekłej, dotyczy nie tylko ludzi nią dotkniętych. To również próba dla rodzin, bliskich, przyjaciół – wszystkich, którzy w ten czy inny sposób angażują się w pomoc i opiekę. Udziałem otoczenia stają się kwestie materialne, nabywanie wiedzy, podejmowanie odpowiedzialności związanej z decyzjami, organizacja czasu, wydeptywanie nowych ścieżek i wiele, wiele innych.

Spraw i trudności jest zawsze bez liku. Każdy z osobna i cały system radzi sobie, jak może i umie. W pewnych momentach warto zastanowić się nad skorzystaniem z pomocy specjalisty, który oferuje wiedzę i doświadczenie.

Psychologiczna praca z rodziną i opiekunami dotyczy zazwyczaj dwóch obszarów – nauki tego, co potrzebne do możliwie najlepszego towarzyszenia osobie chorej oraz pielęgnowania właściwego nastawienia rodziny i opiekunów wobec siebie samych w tak wymagającym czasie.

Nie tylko to, co się robi, ale również sposób w jaki sprawuje się opiekę nad chorymi, ma znaczenie. Nastawienie i postawa mogą wpływać na przebieg zachodzących procesów, w konsekwencji być elementami pomagających w powrocie do zdrowia. Poprzez chorobę często wyraża się potrzeba przemiany wewnętrznej. W tym wypadku oprócz działań medycznych niezbędna jest wiedza i umiejętności, aby przekaz ukryty w niedomaganiu odczytać, pomóc osobie chorej przetransformować procesy zachodzące w jej wnętrzu.

W całym chaosie związanym z chorobą warto pamiętać o sobie. Łatwo jest się zaangażować ponad siły w pomaganie i z pewnością są momenty, kiedy jest to niezbędne. Jednak przedłużający się czas nadmiernego wysiłku, zarówno fizycznego jak i emocjonalnego, prowadzi do wyczerpania. W pewnym momencie organizm upomni się o swoje prawa. Warto wiedzieć, jak tego uniknąć lub przynajmniej zminimalizować skutki.

W wypadku poważnych chorób i wypadków ma się często do czynienia z sytuacją kryzysu. Oznacza to, że każdy z osobna i cały system będzie przechodził kolejne fazy tego procesu – od zaprzeczania do przyswojenia tego, co się zdarzyło. Świadomość i umiejętność przechodzenia sytuacji kryzysowej ma duże znaczenie, może wpływać wzmacniająco lub osłabiać – nawet aż do rozpadu więzi i rodzinnych struktur.

Na koniec warto wnieść świadomość, że osoby bliskie mają czasem tendencję do tak silnego zaangażowania, że zyskało to nazwę syndrom opiekuna. Przy przewlekłym, pełnym niepewności i stresu czasie wypełnionym opieką nad chorym, wyzwala się wtedy rodzaj postawy, która może objawiać się w różnoraki sposób np. braniem wszystkiego, co możliwe na siebie w przekonaniu, że nikt nie zrobi tego równie dobrze. Łatwo pojawia się poczucie winy za rzeczy, które nie zostały wykonane – realne i wyobrażone. Trudno jest dopuścić świadomość, że zostało zrobione wszystko, co możliwe i sytuacja jest jaka jest – trudna, być może nieodwracalna. Pojawia się tendencja do wycofania, ograniczenia aktywności tylko do sytuacji choroby. Syndromowi opiekuna mogą towarzyszyć objawy psychofizyczne – kłopoty ze snem i/lub pamięcią, kłopoty zdrowotne, nadmierne rozdrażnienie.

Osoby sprawujące opiekę nad chorymi mogą potrzebować pomocy w nauce i wdrażaniu podejścia i narzędzi psychologii procesu tak, aby wkrótce skutecznie zastąpić terapeutę.  Jeżeli uznacie Państwo, że taka pomoc będzie dla Was przydatna, zachęcam do konsultacji. Jedno spotkanie trwa ok. godziny, kosztuje 140 zł.

Kontakt:

Jarosław Józefowicz

tel. 0602 788 785

mail. jjozefowicz@psychologwarszawa.eu

skype:jaroslaw jozefowicz