Arnold Mindell opisuje zjawisko w następujący sposób: „Ranga to świadoma lub nieświadoma, społeczna lub osobista zdolność lub władza pochodząca z kultury, wsparcia społeczności, własnej psychiki i duchowej mocy”.

Co zjawisko rangi oznacza w praktyce? Możemy dysponować rangą osobistą, inaczej psychologiczną, czyli odczuciem mocy, płynącym ze stanu ducha, wewnętrznego hartu. Często w sposób naturalny posiadają ją osoby, które miały w miarę stabilne, szczęśliwe dzieciństwo. Oczywiście ludzie, którzy przeszli przez trudne doświadczenia życiowe, nie są na straconej pozycji. Zyskują oni rangę osobistą poprzez pracę nad sobą, walkę z przeciwnościami losu, „hartują się w boju”.

Ranga społeczna staje się naszym udziałem, gdy posiadamy atuty czy zasoby pożądane i doceniane w środowisku, społeczeństwie. Może to być zawód, wykształcenie, stanowisko, stan posiadania i wiele innych czynników, które dają przewagę nad innymi, stawiają wyżej.

Ranga duchowa przynależy do osób mających szczególny kontakt z transcendentną siłą.

Z rangami wiążą się określone przywileje i nieodłącznie odpowiedzialność. 

Osoba prowadząca terapię zazwyczaj skupia po swojej stronie wiele rang z każdej kategorii, jej pozycja jest naprawdę wyjątkowa i mocna. Używając niespecyficznej metody pracy musi pamiętać, że jej interwencje mają dużo większą siłę oddziaływania w sytuacji terapeutycznej, niż w każdej innej.

Jednocześnie to jest zasób, być może właśnie dzięki niemu część oddziaływania może się wydarzać. A więc nie chodzi o to, aby rangę umniejszać, ale by być jej świadomym i właściwie wykorzystywać, dla korzyści osoby w terapii. Budowanie świadomości rangi ma podstawowe znaczenie. Kolejnym krokiem jest nauka korzystania z niej w konstruktywny, twórczy sposób. Można to określić jako cieszenie się nią, co pozwala na dzielenie się zasobami, umożliwienie wzrastania drugiej stronie .

Tutaj znajduje się artykuł na ten temat: http://www.psychologwarszawa.eu/index.php/czytelnia/item/204-o-przywilejach-i-odpowiedzialnosci