„Nie można nie komunikować” – to fundamentalne twierdzenie z zakresu teorii informacji, sformułowane przez Waclawicka i współpracowników, przytacza John Stewart w książce „Mosty zamiast murów” (Stewart, 2014). Jesteśmy nieustannie aktywnymi stacjami nadawczo – odbiorczymi, wciąż nadajemy i odbieramy sygnały, informacje. Z perspektywy wieloosobowościowej struktury psychiki człowieka pojawia się pytanie –  kto to robi, kto się komunikuje, jakie części nas te komunikaty wysyłają i odbierają?

Nawiązując do przytoczonego powyżej opisu struktury rzeczywistości psychicznej tak, jak ją postrzega psychologia procesu, można postawić tezę, że komunikować mogą się aspekty przynależne do sfery świadomej, czyli pierwotne albo mniej świadome, czyli wtórne. Idąc dalej tym tropem, w zależności od tego, jaka część osoby i jaki proces jest aktywny, jesteśmy świadomi naszych przekazów lub nie.

Odmienne pytanie to, w jaki sposób się ta komunikacja odbywa. Tylko jej wycinek dzieje się w sposób werbalny, inne są zawarte w niewerbalnych przekazach, takich jak ton głosu, postawa i ruchy ciała, kontekst, w jakim umiejscowione jest doświadczenie i wiele, wiele innych. Poszczególne sygnały układają się w strumienie, spójne konglomeraty, mające tę samą jakość, sens i logikę. Nazywamy je figurami sennymi. A figury wypływają, czy są osadzone w procesach. 

Np. mimowolne, mocne postukanie nogą w podłogę podczas rozmowy, może być u osoby uważającej się za wrażliwą i delikatną, sygnałem bardziej nieświadomym, płynącym od figury zdecydowanej, stanowczej, silnej.