Pojęcie sformułował Jung we współpracy ze znanym szwajcarskim fizykiem, laureatem nagrody Nobla, Wolfgangiem Pauli. Jung przeczuwał zjawisko synchroniczności już od jakiegoś czasu, obserwując zależności pomiędzy przeżyciami pacjentów a tym, co im się przydarza. Synchroniczność to współwystępowanie zdarzeń psychicznych(zdarzenia psychiczne to między innymi: przeczucia, sny, wrażenia) i faktów zewnętrznych, które dla danej osoby mają łączą się znaczeniem, a nie są powiązane przyczynowo-skutkowo.

Tak jak podczas pracy Junga z pewną klientką, która od jakiegoś czasu przeżywała impas w terapii. Blokował ją nadmierny racjonalizm, aby pójść dalej potrzebna była zmiana perspektywy. polegająca na otwarciu się na zjawiska irracjonalne. Tego dnia oboje pracowali nad snem kobiety w którym ważną rolę odgrywał skarabeusz. W pewnym momencie przez okno do gabinetu wpadł żuk z gatunku skarabeuszy. Skarabeusz jest staroegipskim symbolem odrodzenia, zaistnienia w nowy sposób. Podążanie za sensem tego, co symbolizuje skarabeusz uzmysłowiło kobiecie, czego potrzebuje. Oczywiście, co się kryje za znaczeniem motywów snów czy zdarzeń, wiemy tylko my sami, jesteśmy w tym najlepszymi ekspertami, terapeuta może nas tylko prowadzić. 

Warto rozróżnić zjawisko synchroniczne i synchroniczność. Nazwy są podobne, lecz znaczą co innego. Zjawisko synchroniczne to po prostu równoległe pojawianie się zdarzeń w rzeczywistości. Natomiast osoba doświadczająca synchroniczności musi wiązać znaczeniem to, co przeżywa w psychice i co obserwuje w świecie zewnętrznym. Występowanie tego indywidualnego znaczenia jest powodem, dla którego psychologia zajmuje się tego typu zdarzeniami. W psychologii procesu uważa się, że jest to jeden ze sposobów, w jaki przebijają się do nas informacje niezbędne dla rozwoju.